Waarom voelt elke rijles als een strijd?

Weet je, toen ik begon met mijn rijles, had ik visioenen van vrijheid, open wegen en het gevoel dat de wereld aan mijn voeten lag. Wat ik kreeg, was meer een crashcursus in geduld, frustratiebeheersing en de kunst van het kalm blijven onder druk. Laten we dit even ontleden.

De onuitstaanbare instructeur

Mijn eerste ervaring met rijlessen leek veelbelovend. Dat duurde tot mijn instructeur zijn mond opendeed. Begrijp me niet verkeerd; kritiek is noodzakelijk om te leren. Maar er is een groot verschil tussen constructieve feedback en iemand die blijkbaar zijn persoonlijke problemen uitleeft via de dubbele bedieningspedalen van een lesauto. Elke vergissing werd ontvangen met zuchten en ogen rollen die zo dramatisch waren dat ze mee hadden kunnen doen aan een soapserie.

Het rijdende rekenboek

Rijden gaat over veel meer dan alleen maar weten hoe je moet sturen of schakelen – iets wat mij duidelijk werd gemaakt door eindeloze berekeningen over remafstanden, stopkracht en reactietijden tijdens mijn lessen bij Ryles. Op papier klinkt het allemaal heel logisch: simpelweg natuurkunde toegepast op dagelijkse situaties, toch? In praktijk betekent dit echter dat je hersenen continu malen terwijl je probeert uit te vogelen of je nou wel of niet tegelijkertijd kunt remmen en uitwijken voor die hypothetische kat op de weg.

De onvoorspelbare medeweggebruiker

Als nieuwe bestuurder wordt snel duidelijk dat niet iedere weggebruiker zich aan dezelfde gedragscode houdt als jij hebt geleerd tijdens je rijlessen – sommige lijken zelfs helemaal geen code te hebben! Van bumperklevers tot mensen die ogenschijnlijk nooit gehoord hebben van richtingaanwijzers; elke rit is als een aflevering van 'Survivor', maar dan zonder de tropische locatie of prijzenpot.

Het examenvraagstuk

Einddoel: slagen voor het praktijkexamen – makkelijker gezegd dan gedaan! De spanning bouwt zich al dagen voorafgaand aan DE DAG op alsof je naar het eindexamen gaat zonder ook maar één keer gestudeerd te hebben (niet dat ik daar ervaring mee heb). Plus, laten we eerlijk zijn; examinatoren lijken soms meer angstaanjagende mythologische wezens dan mensen waarvan hun taak het beoordelen van jouw bekwaamheid achter het stuur is.

In tegenstelling tot wat misschien verwacht zou worden na deze rant, ben ik uiteindelijk geslaagd voor zowel theorie- als praktijkexamens dankzij hard werk en… tenminste één verdraaglijke instructeur bij Ryles wiens moeite om rustig alles uit te leggen zonder melodramatische zuchten echt heeft geholpen!

Toekomstvisie vol hoop (geloof het of niet)

Ondanks alle ergernissen gaat er nauwelijks iets boven de trots die komt kijken bij succesvol navigeren door dit alles heenzetten – behalve dan misschien zelfstandig rondrijden nadat je officieel bent toegestaan om alleen achter het stuur te kruipen. Het geeft hoop; hoop dat wij als menselijke wezens kunnen leren omgaan met stressvolle situaties (zoals exemplaren gevonden in hedendaags verkeer), onze foutjes direct kunnen verbeteren en doorgaan. Misschien reflecteert dit vermogen binnen alledaagse activiteiten zoals autorijden ons potentieel om samen grotere obstakels buiten deze context ook succesvol ter hand te nemen…